Neve, windsurf e fumata branca.

Mercores 13 de Marzo de 2013.  13 03 2013

Dende logo, un día cheo de acontecementos e acontecementiños. Domesticos, deportivos, locais, meteorolóxicos, mundiais, de igrexa e fe.

Comezou cunha mini nevada de mañán, que deixóu os campos branquiños e non chegou a cuallar nas rúas. Por sorte tiña o coche co parabrisas resgardado, e non tocou rascar o xeo. De camiño ó traballo caeu máis neve. Sempre me sorprende ver nevar, a suabidade das folerpas e a intensidade do frío.

A pesares das precipitacións de mañanciña, a predicción de MeteoGalicia e Windfinder coincidían e eran claras. Pola tarde tocaba norte na Illa de Arousa, sen choiva nen neve ;-), non moito, pero si suficiente para tentar progresar e coa auga a 13 graos… Así que despois do curro como a toda prisa e arranco co meu remolque -que porco está por certo, a ver se o limpo algo-.

Ó atravesar a ponte o día está absolutamente espectacular. O solcillo das cinco da tarde reflictese nas ondiñas, enchendo de luz a paisaxe. Busco velas e cometas na auga, seguro de que alguén se vería tentado pola predicción. Ninguén. A verdade é que non comentei no foro o de sair, convencido de que o ventiño sería suficiente para garantir compaña. Lembro que teño a miña carteiriña de seguridade, co seu GPS e o teléfono, as condicións son boas… toca navegar só. O vento parece moi axeitado, cuns borregillos prometedores que non se aprecian na foto.

image

Forzosamente teño que coller 111 litros. É a primeira vez que a vou usar, e non teño nen idea de como responderei. Si sei seguro que Petrus a ten manexado con 7,5 metros de vela sen problemas. Pero a diferencia de peso é considerable. Móntolle a aleta de 38 de slalom, e despois de preparar todo o equipo, resgardome detrás do coche a poñer o neopreno. Cando quito a camisa… ¡ O sol quence !!. ¡ Pero si pola mañán nevaba 🙂 !!!.

Por suposto, cando chego a auga xa baixara a intensidade. En fin… toca flotar con 111 litros. Grazas ó plano que está o mar, desenvolvome bastante ben 🙂 inda que “faltame sitio para os pes”, choco coas cinchas. Por elemental prudencia, fago bordos cortiños, non vaia ser o demo. Comprobo que podo drizar sen problemas. Pero os cabos de arnés son demasiado cortos para o pouco vento que hai. O máis rápido e cambiar a botavara, e así o fago, dispoñendo nesta de cavos regulables. Xa podo engancharme e flotar con dignidade, inda que houbo que descansar un ratiño na praia. Como recompensa polos esforzos, Eolo regálame dous ou tres nudos extra. Non lle vou facer un feo, así que planeo cara o centro da ría dúas veces. A primeira cortandome un pouco e a segunda sen complexo nengún e disfrutando do control que da poñer os footstraps e corrixindo un derrape sen caerme. Por suposto caio na virada. Drizo rápido e regreso planeando ate que afloxa un pouquiño e caio de cu. Caer e levantarse, como a vida mesma. Engancho o último bordo e para casa, dando por rematado o día.

Pero o día non rematou. Unha vez avisado na casa que estou en terra, arranco para casa coa radio posta.

Fumata Branca.

Retransmitida en directo coa paixón dun partido de futbol, tívome pendente todo o camiño de volta, ate puxen a todo volume para poder escoitar mentres desenganchaba o remolque e recollía o material. A presentación, as aportacións dos presentadores e a xente, o papa dicindo que o foran buscar ó cu do mundo ;-).

O máis emotivo da tarde noite: a opinión dunha periodista arxentina, torpemente interrumpida polo sacerdote que participaba no programa. Expresando a súa alegría, comunicando o carisma do novo papa e a esperanza dunha mellora nesta Igrexa nosa, que ven de Deus, pero sofre os defectos dos homes.

Un día para lembrar e compartir.

Falecemento de Xenaro.

A primeiros deste mes de Xaneiro faleceu Xenaro Cebrián, o noso amigo e consiliaro -inda que xa non exercese, seguía a ser consiliaro no noso corazon-.

O Venres 18/01/2013 ás 20:00 teremos unha celebración na parroquia dos Tilos, para celebrar a súa vida.

Non podo expresar mellor que Pepe Losada o que quero dicir así que o referencio e o copio:

http://blogs.21rs.es/losada/2013/01/03/un-canonigo-divino-para-el-cielo/

Jenaro y la verdad del camino

Seguro que en el cielo ya le han dado el trabajo de recibir a aquellos que llegan cansados del camino y necesitan un primer abrazo y una primera mano de bendición y de caricia en la misericordia…

Ha muerto de pie en el camino y para el camino… miles de corazones  por todo el mundo están sintiendo y añorando esa respuesta rápida y directa, que salía de sus manos para todos aquellos peregrinos a los que acogió con corazón de Padre  de Miseircordia, consuelo y ánimo, y con los que mantenía una relación fraternal, paternal y sobre todo esperanzada y consoladora- eran miles-. Para él, ser canónigo en la catedral de Santiago, en los últimos años de su vida,  era  un modo de entrar en la revelación del Dios de la vida y del camino, que se le iba presentando en cada vida  de los peregrinos, y en cada historia humana que se acercaba al final del camino con el deseo de un encuentro profundo y de una escucha sencilla y sincera que ayudara a entrar en la transcendencia de lo vivido en el caminar. A entrar en la mirada de la vida a la intemperie del silencio, de la soledad, de la dureza, y de la lucha por avanzar, ganándole luz al camino.

Hace unos meses era Pepe Alonso- consiliario de JEC yPX-  el que se nos iba rápido después de haber dado la vida, hoy mi homenaje y recuerdo es para Jenaro, ese consiliario diocesano de la JEC en Santiago de Compostela; un sacerdote entregado como nadie a la presencia  evangelizadora en el mundo estudiantil y juvenil. Lo conocí en su segunda etapa como consiliario en edad ya avanzada, pero siempre firme en el acompañamiento y en la fidelidad a los jóvenes y al mundo del estudio en el instituto y en la universidad. Valoro como me animó y ayudó a ser consiliario a fondo, sin dudarlo, optando sin más. Buscó apasionadamente que algún sacerdote siguiera con esta preocupación y dedicación a evangelizar el mundo estudiantil en su especificidad.

Su  ejemplo  fue de una entrega y una dedicación única; era capaz de hacer cientos y miles de kilómetros con tal de que algunos militantes estuvieran acompañados y crecieran en su formación y entrega al Reino de Dios y su justicia en medio del mundo. Recuerdo perfectamente aquellos militantes a los que acompañaba, por el hecho de que no estuvieran solos, aunque él se sintiera mayor y ya débil, cediendo todo protagonismo a aquellos laicos intrépidos y radicales que creían con ahínco en el Reino de Jesús.

Cientos de profesionales coherentes, críticos, maduros, participativos, y con gran experiencia  de Dios y de la Iglesia pueblan Galicia, España, y más lejos, sabiendo de Jenaro como  padre y acompañante siempre fie en los procesos que vivieron en el movimiento de la Juventud Estudiante Católica. Mostró un rostro de Dios animador y animado, amigo de la esperanza y de la transformación de la realidad. Siempre creyó que el reino avanza desde lo pequeño y  se va realizando en lo poco, cuando hay proceso de vida y de encuentro profundo con el propio interior y vida, con la realidad de la sociedad, y con la entraña del evangelio de Jesucristo, que ilumina y conduce a un juicio salvador y transformador de la realidad.

Junto a él aprendí a amar al mismo tiempo a la juventud y a la Iglesia, y a entender que somos fieles a la Iglesia cuando somos fieles a los jóvenes y nos entregamos a ellos, a la vez que somos fieles a ellos, cuando les ayudamos realmente a encontrarse con Jesucristo y con la comunidad eclesial como lugar de fraternidad y de vida auténtica.

Sé de su coherencia y de su espiritualidad profunda y constante, su testimonio de alegría, su generosidad y su entrega radical, por eso creo que desde el cielo , junto a Pepe Alonso, ya estarán pensando  cómo  ayudarnos a hacer el camino, y pensando cómo nos van a recibir cuando acabemos y lleguemos al monte del gozo de la vida eterna, para entrar por el pórtico de la gloria. Allí nos encontraremos el rostro del Padre bueno, y nos daremos cuenta de lo que se parecían a él Jenaro y Pepe. Los dos se han ido con el corazón infartado, roto, pero sobre todo acabados de tanto amar y querer, hasta lo último, hasta que el corazón ya no aguantaba más amor y se deshizo en cachos para ser siempre de todos.

 

Constitución da Acción Católica Xeral

Despois de moitos traballos, o 11 de Xullo de 2009 constituímos a Acción Católica Xeral na diocese.

 Póñovos os documentos que se utilizaron, para que os poidades consultar:

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Estatutos%20Diocesanos%20Santiago-%20Acci%F3n%20Cat%F3lica%20General.doc

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Acta%20de%20Constituci%F3nMovemento.doc

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Presentacion_Estatutos_2009_07_11.ppt 

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Acta%20Elecci%F3n%20Presidente.doc

Cursiño de Revisión de Vida

O día 25 de Abril de 2009, A Acción Católica Xeral organizou un curso de Revisión de Vida.

 Saúl acompañonuos coa sua sabiduría e experiencia, facilitandonos os seguintes materiais:

Primera parte 

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Presentacion y primera parte.ppt

Guia de reunión.

  http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/RevisionDeVida.doc

Cuestionario para la puesta en comun

http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Cuestionario para la puesta en comun.doc

Fundamentos.

 http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/Fundamentos.ppt 

 La revisión de vida como medio para la militancia.

 http://www.eira.es/paulo/dmdocuments/La RV como medio para la Militancia.ppt

 Bibliografía:

Para vivir la revisión de Vida, de José María Rubio. Editorial Verbo Divino.