Lembro moitas veces dous libros que tiña de pequeno. Un era “Perros y más perros” e outro era “Gatos y más gatos”. Os dous contaban que había moitos tipos de cans e gatos, grandes, pequenos, simpáticos, cascarrabias, … E os dous remataban coa mesma frase “Pero el mejor perro/gato es el que uno tiene”.
Do mesmo xeito, os mellores paraisos para rodar son os que están a menos de hora e cuarto de casa. No meu caso Carnota e outro máis, que visitei o sábado pasado.
Para que vos fagades unha idea, pensade nunha superficie de 160/200 metros de ancho, 750 m de longo e unha area de consistencia perfecta sen baches, só uns regatos que non ofrecen problema inda que vaias a 50 km/h. Para completar, unha zona de praia con area algo máis blanda, e unha pendiente lateral forte que remata nunha especie de dunas formadas polas ondas, cunha lonxitude de 1,5 km. Todo esto complementado con un vento que tivo a ben comenzar un pelín NO e ir rolando a un pouquiño NE. Nuboso ás 9:30 cando comecei a rodar, e con impresionantes nubes e luminosos claros ó avanzar a mañán.
Supoño que Valdelagrana será mellor, Peniche non se queda atrás, La Franqui será fantástico, etc, pero esta querida praia é un dos meus Paraísos Cercanos. E o sábado unha das mellores rodadas da miña vida. Para outros será pouca cousa, pero eu conservareina na memoria moitos anos.
Comenzou como sempre: despertando unha hora antes do previsto e decidindo arrancar en canto se poida. A previsión tiña dous puntos febles: a probabilidade de chuvia e o risco de que o vento ó final fose escaso. As dúas amenazaron durante todo o camiño, pero non se cumpliron ó chegar, con 40 minutos de adianto, as 8:40, ó aparcamento.
Montei con toda a calma do mundo, coa sensacional marea prevista para as 10:48. Ás 9:30 estaba todo preparado. Casco posto, arnés amarrado, Bora 7 despregada, buggy coa súa maleta esperando, impaciente por morder area. Arranco hacia a dereita, pensando que tal como están o vento e a marea podo chegar ate o rio de desaugue da lagoa, punto que nunca acadara. En nada estou moi cómodo a 35 km/h “poñendo en practica” as explicacións do foro AEKB sobre o vento aparente: a tracción da bora aumenta progresivamente coa velocidade, marcando neste primeiro longo un máximo de 49, que me levou en poucos minutos ate a división natural da praia. Parei con antelación, para recoñecer o terreo e non caer á auga por exceso de velocidade. Recoñezo un pouco a zona para afinar máis na próxima. Camiño de volta. De novo a tracción aumenta coa velocidade, hai que levar a cometa alta para compensar a inclinación da praia e non dar coas liñas no alto das montañas formadas polas ondas. A cousa ponse moi cañeira, xa por riva dos 50 Km/h. Aproveito a area seca e a pendente para frenar e xogar un pouco á montaña rusa coas ondulacións da zona alta da praia.
Repito un par de veces e paso á zona oeste da praia, para disfrutar do esplendido estado da zona dura. Dende alí vexo como aparece Oscar. Achégome para comentarlle que a praia está estupenda, e que vou moi ben con Bora 7. Tamén el escolle bora 7, para deixarme sen escusas. E a seguir. Unas boas excursións á zona este, cos seus correspondentes piques, pasadas -de Oscar a min, claro- . Aproveitando a estabilidade do vento, inténtase algún xiro a contravento e similares. Para min a cousa inda está moi verde.
Cruzamos o río cara a zona oeste, e suma e segue. O vento xa rolou un pouquiño, quedando cunha dirección ideal para esa zona. Hai tanto espazo que xa case non sabemos por onde andar. Se fose menos vago, teríamos feito un circuíto interesante. Para outra ocasión.
Xa co meu tempo máximo de rodar ampliamente superado -a ocasión realmente o requería- enfilo cara casiña para chegar á hora de comer, despois da derradeira excursión ate o rio.
O vento permíteme achegar o buggy ate cerca da pasarela de entrada, recollo e me despido do mar ate a proxima visita ó noso Paraíso Cercano, dando grazas a Deus polo regalo desta xornada.
Los datos objetivos 2:23 horas 69.5 km maximo: 55.5 km/h